اشعار

روزها نو نشده کهنه تر از دیروز است           گر کند یوسف زهرا نظری نوروز است

لحـظـه ها در تـپـش تـاب و تـب آمدنش           آسمان چشم به هراه قدمش هر روز است

ای خدا کـاش شود سال نوأم عیـد فرج           که نگاهم نگـران منتظـر آن روز است

*************************

هر راه به جـز راه تو کـج خواهـد بود           بـی لطف تو آسـمـان فـلـج خـواهـد بود

مـا مـنـتـظـران اگـر بـخـواهـیــم هـمـه           امـسـال هـمـان سـال فـرج خواهـد بود

***************

روزها بگذشت و تقویم زمان تکمیل شد           سالمان با صوت حوّل حالـنا تحویل شد

باز هم بر ما به خاک افتادگان درگهت           صبح غمگینی بدون حضرتت تحمیل شد

***************

گـلـهـا هـمـه با اذن تو بر خـواسـتـه اند           از بـهـر ظـهـور تـو خـود آراسـتـه انـد

مـردم هــمه در لـحـظـۀ تـحـویـل؛ اول           بی شک فـرج تـو از خـدا خـواسـتـه اند

***************

ای کـاش در امـر فـرج تـعـجـیـل گردد           سـال فـرج بـر لـحـظـه ای تبـدیل گردد

مــولای عــالــم مـهـدی زهــرا بـیـایـد           تا در کـنـارش سـال مـا تـحـویـل گردد

قـلبـم چو کویر و چـشـم هایم دریاست            یک سال گذشت و غصه هایم بر جاست

ای کـاش کـنـار هـفـت سـیــنـم بـودی            این سـفـرۀ مـا بـدون تو بی معـنـاست

امــســال بـیــا مــنــتــقــم آل عـــلـــی            امـسـال بـه نـام مـادر تـو زهــراسـت

امـسـال سـر سـفـرۀ زهــرا هـسـتـیــم            سالی که نکوست از بهارش پیداست"

امـروز بـرای مـادرت خـیـمـه زدی؟            ای وای امــام بـی نــشـانـم تـنـهـاسـت

فـردا بـه کــدام رو به رویـت نـگـرم؟            فردا که حساب حشر هم دست شماست

امـسـال بـیــا بــرای مـا گـریـه نـکـن            تو گـریه نکن عزیز٬ مشگل از ماست

قرار من چه کسی بعد تو قـرار علیست            پس از تو بانوی خانه! که خانه دار علیست؟

تو جـسم و جان منی بین قـبـر خوابیدی            و این مـزار، مزار تو نه؛ مـزار علیست

دلیل خیسی این خاک، اشک نیست فقط            کمی هم از عرق روی شرمسار علیست

تو یاس بودی و در باغ، پرپرت کردند            عجیب نیست اسیر خزان، بهار علیست

پس ازتو آنچه سپید است گیسوی حسن است            پس از تو آنچه سیاه است روزگار علیست

غـذای دیـشـبـمـان دستـپـخت زینب بود            چنان تو و پدرت، دخترت کنار علیست

دری که سوخته، دارد هنوز می سـوزد            چرا که مستمع روضه های یار علیست

منم که ماندم و لبخند و طعنۀ یک شهر            وگـرنه خـانـۀ تو نزد کـردگار عـلیست

ای داغ عشق بر جگـر خـون فشان تو            وی لالـه زار زخــم، تـن ارغـوان تـو

ای آخــریـن بـهـانـۀ شــادابـی عــلــی!            در اول بــهـــار رسـیـــده خــزان تــو

ای مـاه روشـن شـب قـدر من، آفـتاب            پنـهـان شـده ست در نـظـر مهربان تو

در آزمـون عـشق عـلی صبر می کنی            اما چـه سـخـت مـیـگـذرد امـتـحـان تو

با ضعف شانه بر سر دردانه می کشی!           ای مـن فــدای خـسـتـگـی بــازوان تـو

دیدم زمان غسل تو، دریای سرخ من!            در خـون نشسته بود کران تا کران تو

پنهـان شدی که حـافـظـۀ چند قرن بعد            از نـالـه های خـاک بـگـیـرد نـشان تو

آه از خـونـاب دل چشم عـلی نمناک شد           قلب هستی زین مصیبت پاره شدصدچاک شد

ریخت ازچشم فلک، باران اشک جبرئیل           تا ز داغ فـاطـمـه قلب عـلی غمناک شد

ناله زد آن شب تراب از ناله های بوتراب           شـعـله ور از آتش غـم سینۀ افـلاک شد

نیمه شب دور و نهان از دیدۀ اهـریمنان           خاتمی درپیش چشمان سلیمان خاک شد

ناگـفـتـنـی سـت درد دل مــرتـضـای تـو            در خانه ام ببین كه چه خالیست جای تو

هر شب به جای آب و غذا غصه میخورم            یادش به خیر بر سر سفـره غذای تو...

صبر زیـاد و عـمـر كمی می كـنم طلب            پـایـان هـر نـمـاز خـودم از خــدای تـو

بی اخـتـیـار فـاطـمـه جـان گـریه میكنم            از گـریـه های نـیـمـه شب بچـه های تو

زهرا درست از شب دفنت به این طرف            هر شب حـسن گـرفـتـه بـهـانه برای تو

با گریه اش حسین هم از خواب می پرد            تـازه شـروع میـشـود از نـو عـزای تـو

بــاور نمـی كـنند كه از خـانـه رفـتـه ای            احـسـاس می كـنـنـد می آیـد صـدای تـو

در پـیـش بچـه های تو شـرمنده تر شدم            وقـتـی نـشد كه خـتـم بـگـیـرم بـرای تو

امـروز مـدفـن تـو غـریـبـانـه مـانـده تـا            از یــاد شـیـعـیـان نــرود مـاجــرای تـو

بی نگاهت؛ بی نگاهت؛ مُرده بودم بارها           ای كه چشمانت گره وا میكنند از كارها

مهر تو جاری شده در سینۀ دریا و رود           دور دستاس تو می چرخند گندمزارها...

بازهم چیزی به جز نان ونمك در خانه نیست           با تو شیـرین است اما سفـرۀ افـطارها...

باغ غمگین است، لبخندی بزن تا بشكفند           یاس ها، آلاله ها، گل پونه ها، گـل نـارها

برگ های نازكت را مرهمی جز زخم نیست           دورت ای گل، سر بر آوردند از بس خارها

بعد تو دارد مدینه غربتی بی حد و مرز           خانه های شهر؛ درها؛ كوچه ها؛ دیوارها

نخل های بی شماری نیمه شب ها دیده اند           سر به چاه درد برده كوه صبری، بارها

سـوخـتـم ز آتش داغ تـو نـدانـم چه کـنم           شـرر افـتـاده به غـمـخانـۀ جانم چه کنم

بعد تو بیکس و بی یـاور و تنـهـا شده ام           رفته از دست برون تاب و توانم چه کنم

روز بر روز تو می نالم و شب بر شب تو           برده طاقت ز کـفـم اشک روانم چه کنم

مانده ام با که بگـویم که چـه آمد بـسـرم           عـقـدۀ دل شـده این راز نـهـانـم چه کنم

آن نـشـانی که تو بر سینه زدی از امت           بردی ای دوست ندادی تو نشانم چه کنم

زندگی مشکل و در سینه نفس تنگ شده           عاجز از گفتن آن مـانـده زبـانم چه کنم

آب از دیدۀ خونبار به بارم شب و روز           که شدی کشته تو ای تازه جوانم چه کنم

رفـتـی آخـر ز بـرم یـار ستـمـدیـدۀ مـن           همه شب تا به سحر اشک فشانم چه کنم

"کربلایی " به عزای تو بگفتا به فغـان           مانده است از غم تو نطق و بیانم چه کنم

منم شمعی که از جان دادن پروانه میلرزد           به روی گونه هایم اشک، دانه دانه میلرزد

از آن روزی که دشمن پشت پا بر هستی من زد           دل ویـرانـه ام از دیـدن بیـگـانه میلرزد

چرا ازمن حسن حرف دلش را میکند پنهان           چه بغضی در گلو دارد که بی تابانه میلرزد

حسینم روضۀ دیوار و در هر لحظه میخواند           زمین و آسمان همراه این دردانه میلرزد

پریشان است موی کودکانم، فاطمه برگرد           ببین با آه طفلان تو دارد شـانه میـلرزد

چه آمد بر سر این خانه بعد از رفتنت بانو           صدای در که می آید تـمام خانه میلرزد

همسایه ها به مجـلس خـتـمـت نیـامـدند            من بودم و همین دو سه تا بچه های تو

خیلی به مجـتبای تو بر خورد فـاطـمـه            فـامـیـل کـم گـذاشـت بـرای عــزای تـو

جـای تـمـام شـهـر خودم گـریه می کنم            ازبس که خالیست در این خانه جای تو

زهـرا مرا ببخش، که نگـذاشت غـربتم            یک خـتـم بـا شـکـوه بـگـیـرم بـرای تو

از دست گریه های تو، راحت شد این محل            شـکـوه نـمی کـنند به من از صـدای تو

مـنـبـر تـوحیـد ذاتا وامـدار فاطمه است           حامل وحی است و وحی از آبشار فاطمه است

هم نبوت هم امامت در مدار فاطمه است           بهترین اوصاف رب در انحصار فاطمه است

لافـتی تصدیـق الا ذوالـفـقـار فـاطـمه است

تا نوشتیم از خدا آیات كـوثر جلوه كرد           نام زهـــرا آمد و الله اکـبــر جلـوه کرد

عصمت زهرا شب قدر پیمبر جلوه کرد           گاه دختر جلوه کرد و گاه مادر جلوه کرد

نور خاتم جلوه ای از شاهکار فاطمه است

شهپر جبریل با رخصت از این در، شد بلند           خاکبوسی کرد فضه، عاقبت زر، شد بلند

تا به پای حضرت صدیقه با سر شد بلند           رتبـۀ ایـمـان سلمـان صد برابر شد بلند

این مـقـام ویـژۀ خـدمـتـگذار فـاطـمه است

هست زهرا "قاب قوسینِ "مصلای علی           جانماز فاطمه است عرش معلای عـلی

این علیِ فاطمه است و اوست، زهرای علی           روی گـردنبـنـد زهـرا نام زیبای عـلـی

روی سربند علی نقش و نگار فاطمه است

دین، بدون فاطمه نوعی لطیفه سازی است           از تن سرزندۀ اسلام "جیفه سازی" است

ننگ بر فکری که دنبال خلیفه سازی است           رهبری با شیوۀ شورا سقیفه سازی است

رهـبـر زهـرایـی ما افـتخار فـاطـمـه است

درد ما این است دین بازیچه تزویر شد           واژۀ تـکـلـیـف، ذبــحِ واژۀ تـدبـیــر شد

دیدی آخـر غـفـلـت بسیار دامن گیر شد           آی حزب الله بـرخـیـزیـد، آقـا پـیـر شـد

تحت فرمان ولی بودن شعـار فـاطمه است

خسته ایم از زُهد تو خالیِ دنیا دوست ها           خسته ایم از طرز اسلام اروپا دوست ها

وای از لبخند استکبار دون، با دوست ها           از خطاب تندرو گفتن، به آقا دوست ها

این میانه رو شدن ها انکـسار فاطمه است

لشکـر اسلام در خـیـبـر، تـوکُـل بایدت           سوریه، لبنان، یمن، دست توسُل بایدت

اربعـینی در ریاضت ها تکـامُل  بایدت           تا چهـل ساله شدن قدری تحـمُّـل بایدت

اربـعـیـن انـقـلاب ما بـهـار فـاطـمـه اسـت

رفت زهرا پشت در، دربا شتاب آتش گرفت           در هجـوم تیـرگی ها آفـتاب آتش گرفت

شعله ها بالا که میرفـتند آب آتش گرفت           فاطمه میسوخت اما بوتراب آتش گرفت

این وسط مسمار خونی اشکبار فاطمه است

آتش افـروزان پر پـروانه را انـداخـتـند           عـده ای بـا پـا درِ کـاشـانـه را انداخـتـند

پیش دختر مـادری ریحانه را انداخـتـند           پیش مـادر نیز مرد خانه را انـداخـتـنـد

مرتضی با دست بسته بیقرار فاطمه است

عـاقـبـت تـابـوت تـشـیـیع بدن آماده شد           فـاطـمـه کم کم برای پَـر زدن آماده شد

زیـنـبـش با دیـدن آن سه کـفن آماده شد           عاقبت هرطور بود این پیرهن آماده شد

کـربـلا دعوا سر این یـادگار فـاطمه است

می رسد بالای گودال و زمان می ایستد           مادرش می آید و نبض جهـان می ایستد

خواهرش بالای تل سینه زنان می ایستد           شمر دون بر روى جسمی نیمه جان می ایستد

ناله ای می آید آهِ غـصه دار فـاطـمـه است

ای هـمـه عـالم امکان به فدایت، مادر          عالمی ریزه خور خوان عطایت، مادر

کـیـستی تو که خـداونـد جـهـان آورده          سورۀ کـوثـر خود را ز برایت، مـادر

تو که هستی که نبی با همۀ قرب مقام          بـارهـا گفته که جـانـم به فدایت، مادر

ای که از فهم فراتر بود اوصاف شما          عقل مانده ست به توصیف و ثنایت، مادر

پایش از عـرش فراتر برسد آنکس که          نـوکـری کرده و افتاده به پایت، مادر

هر کسی مهر علی داشت و اولاد علی          گـشـتـه او شـامل آیـات دعـایت، مـادر

بی حرم خواندن تو ظاهر امر است ولی          هست عالم همه جا صحن و سرایت، مادر

از نـوک میخ در سوختـۀ خـانۀ وحـی          می چکد خون تو در راه ولایت، مادر

با دعای تو همه خلق حـسیـنی شده اند          جان به قـربان غـم کـربـبـلایت، مـادر

همـۀ ارض و سـمـاوات بهـم می ریزد          تا ز گـودال رسد سـوز صدایت، مادر

اشـک من است نـم نـم بـاران بی کسی            بغض گـلـو است آیت پـنهـان بی کسی

باید که از مـدیـنـه به جـایـی دگر رویم            زهـرا، مـدینه هم شده زنـدان بی کسی

یک عـمـر میـزبـان دل بی کسـان شدم            حـالا بـبـین عـلـی شده مهمان بی کسی

پرسیدی از چه زانوی خود را بغل کنم؟            این است چون نـشـانه دوران بی کسی

این روزها مغـیـره شده خـار چشم من            جز صبر نیست چاره و درمان بی کسی

لـبـخـنـد تو بـرای دل خـسـتـۀ من است            چون آب، روی آتش سـوزان بی کسی

ای کاش اجـل سراغ مرا هم گرفته بود            مرگ است، بی تو فاطمه پایان بی کسی

دخـتـرم، ارثـیـۀ غـربـت مـادر مـال تو            پر کشیدن مال من، این دو سه تا پر مال تو

داغ من مال علی، داغ علی هم مال من            حسنـیـن و غـم این دو تا برادر مال تو

خطبه خوانی، توی مسجد مدینه مال من            خطبه خواندن، توی کوفه مثل حیدر مال تو

خـندۀ همسایه ها، تو راه کوچه مال من            صدای هـلهلـه و خـنـدۀ لـشـگـر مال تو

این سه تا کفن، واسه من و علی و مجتبی            زیـنـبـم، پـیـرهن حسین بی سر مال تو

قصـۀ میـخ در و کـشتن محسن مال من            غصۀ سه شعبه و حنجر اصغر مال تو

بوسه های بی رمق؛ این دم آخر مال من            بـوسـه هـای لب گـودال بـرادر مـال تو

زخم بستر مال من، اشکای حیدر مال من            یک هزار و چندتا زخمِ تنِ بی سر مال تو

قتل و غارت مال تو، رخت اسارت مال تو            دیدن بزم شراب و می و ساغر مال تو

مدح زهرا را همین جمله کفایت می کند           چـادرش حتی یهودی را هدایت می کند

ظاهرا روی زمین آمد و الا بین عرش           تکیه بر کرسی زده بر ما حکومت می کند

نور زهـرا ابتـدائا خلق عالم کرده است           عاقبت هم نور او روزی قیامت می کند

انبیا هر یک گروهی را شفاعت می کند           انبیا را یک به یک زهرا شفاعت می کند

گفت پیغمبر که زهرا پارۀ جان من است           این روایت بر همه اتـمام حجت می کند

محو نـورانیت او می شود هـفت آسمان           ساعتی که بین محرابش عبادت می کند

روزه می گیرد سه روز اما طعام خانه را           بین مسکین و یتیم و بنده قسمت می کند

ظاهرا نـان می دهد دست گـدا و بـاطنـا           سائلش را فاطمه صاحبْ کرامت می کند

چشم هایش نه همین خاک به روی چادرش           خلقِ صدها مجتـهد مانند بهجـت می کند

پای حـیدر که وسط باشد هزینه می دهد           هرچه دارد فاطمه خرج ولایت می کند

ماجرای کوچه و مادر بیانش مشکل است           بغض پنهانِ حسن آن را روایت می کند

ضربه ای خورد و سرش بدجور بر دیوار خورد           تنگیِ کوچه بر این صحبت دلالت می کند

ای زیـنـت آســمـان هـسـتــی            ای عمر جهان و جـانِ هستی

ای نوگل جان فدای عـصـمت            ای رونــق بـوسـتـان هـسـتـی

ای آیــنـــۀ جـــمــال یـــزدان            ای دُرّ گــرانِ کــانِ هـسـتــی

ای قـبـلـۀ حـق نـمای تـوحـیـد            ای قــائـمــۀ جـهـان هـسـتــی

ای جـان گـران بـهـای احـمـد            ای هـسـتـی کــاروان هـستـی

ای صبح امیـد تـیـره بـخـتـان            ای مــادر مـهـربـان هـسـتــی

ای چـشـمـۀ فـیـض بی نهایت

پــیـــونــد نــبـــوت و ولایـت

ای جــلــوۀ آیــه هـای قــرآن            ای چـهــرۀ دلـگـشـای قــرآن

زد بـوسه به دست تو محـمـد            زیرا که تـویـی لـقـای قــرآن

لبـخد تو آیـتـی است از نــور            صوت تو بود صـدای قــرآن

دردانــۀ نــازنــیــن احـــمـــد            آئــیــنــه قـــد نـــمــای قــرآن

ای شاخۀ نــور بـخش طوبـی            ای گـوهـر پُـر بـهـای قــرآن

کردی چو به مصطفی شکایت

لـغـزیـد به چـهـره اشکـهـایت

هر کس که به مهرت آشنا نیست            آگـاه ز رحـمت خــدا نـیـسـت

بی نور تو قلب هاست تاریک            بی مهر تو روح را صفا نیست

هر مـنـظـری از بهشتِ زیـبا            جز نـقـش محـبت شما نیـست

غـیـر از تو که آیـت جـمـالی            هـمـتای عـلی مرتضی نیست

مـانـنـد تو ای مـلـیـکـۀ حُـسن            با قـلب عـلی کس آشنـا نیست

افسوس که دشمـنـت نـدانست            با چون تو گلی ستم روا نیست

برخاست به ناله چون صدایت

عـالـم بـگـریـسـت از بـرایـت

افسوس که حرمتت شکـستـند            افسوس که خاطر تو خستـنـد

افــســوس ره نـفــاق شـد بـاز            افـسـوس کـه بـاب علم بستـند

هـنـگــام دفــاع از حــریـمـت            یک عده به خـانه ها نشـستـند

یک عــده دیـگـر از ره کیـن            بر ضد خــدای عـهد بـسـتـنـد

بـر خـانـۀ تـو هـجـوم بُـردنـد            بــاب حــرم خــدا شـکـسـتـنـد

آداب حـــرم چـگـونـه دانــنـد            آنان که ز حُـب جـاه مـسـتـنـد

آتـش چـو زدنــد بـر سـرایـت

کردی تو خود ازعلی حمایت

ای شـاهــد بــارگــاه اســـرار            ای تـخـت نـشـیـن کـاخ انوار

ای راز حــریـم لـن تــرانــی            ای پـرده نـشیـن؛ جـمال دادار

تـا بـود پــدر، عـزیـز بــودی            در سـایۀ لطف خـیـر الابـرار

افسوس پس از رسـول اکـرم            گستـاخ شـد آن عـدوی مکـار

در خانه وحی، آتش افروخت            بـا دستِ جـمـاعـتی ز اشـرار

شـد مـحـسـن چـنـد مـاهـۀ تـو            مـقـتـول میـان درب و دیـوار

ای وای شـکـست دنـده هایت

ای کاش نمی شد این جنـایت

افـسوس که بس گـنـاه کردیـم            عمری به هـوس تـبـاه کـردیم

در پیش تو جمله شـرمسـاریم            چون نـامه خـود سـیـاه کردیم

بـا ایـن هـمـه روسیـاهـی امـا            مـهــر تـو چـراغ راه کـردیـم

سـوی کـرم تو چـون گـدایـان            با چـشـم طـمـع نگـاه کـردیـم

هرگـز نـشـویم از تو نـومـیـد            هـر چـنـد بـسـی گـنـاه کردیم

زیــرا ز مــودّت حــســیـنـت            جـبـران هـر اشـتـبـاه کـردیـم

ای جـان حـسـان شود فـدایت

بـنـمـای بـه بـنـدگـان عـنـایت

عرش را اوجی اگر باشد مقام فاطمه است           نُه فلک، فرشی مُرصّع زیر گام فاطمه است

حرمت دین خـدا در احترام فـاطمه است           راه و رسم مادری، الحق مرام فاطمه است

اشـک ما، در فـاطـمـیـه خود دلالـت داشتـه

لفظ "مـادر" گـفـتـن شیـعـه اصـالت داشـتـه

ذکر صدّیـقه، دهان ها را معـطر می کند           خـطبه اش را شیـعـۀ بیـدار از بر می کند

نور او؛ قـبـر و قیـامت را مـنـوّر می کند           رنـج هـایـش دیــدۀ ایــوب را تر می کند

نـالـۀ کـروبـیـان از غـصـه های مـادر است

گریۀ صاحب زمان امشب برای مادر است

مادرم از داغ حیدر در جـوانـی پیـر شد           بعد هجـده سال از این زندگـانی سیر شد

در دفاعِ از عـلی، با چـل نفـر درگیر شد           حرف حق زد، پاسخ او قبضۀ شمشیر شد

ای خدا، آه ای خـدا، آه ای خـدا، آه ای خـدا

مـادرم را زد مـغـیـره پیـش چـشـم مرتضی

داغ مـظـلـومـیـت حـیـدر مـرا آتـش زده           گـریه های زینـب مضطـر مرا آتش زده

آتـشِ افــتــاده پـشـت در مــرا آتـش زده           نـالـۀ وامحـسـنت؛ مـادر، مـرا آتـش زده

در تکانی خورد و از جسمت توان از دست رفت

با لـگـد، یک سوم سـاداتـمان از دست رفت

مادرم! یک روز آن مسمار را می آورم           هــیــزم جـامــانــدۀ کــفــار را مـی آورم

گـوشـوار و چــادر گــلـدار را مـی آورم           ذوالــفــقــار حــیــدر کـرار را می آورم

آن دو را از قـبـر بیرون می کـشـانم عاقبت

انـتـقــام سـیـلـی ات را مـی ستـانـم عــاقـبـت

فاطمه! رفتی و شد روز علی چون شب سیاه           می کشد آه فـراق و می گذارد سر به چاه

تا تو را کشتند شد خـون عزیزانت مباح           روز عاشورا، همین که آمدی در قـتـلگاه

دیدی آنجا، روی صحرا دست و پا میـزد حسین

از حـرم تا قـتـلگه، زینب صدا میزد حسین

از آنچه در دوجهان هست بیشتر دارد            فقط خدا ست که از کار او خـبـر دارد

یکی برای علی ماند و آن یکی همه بود            اگر چه لشکر دشمن چـهـل نـفـر دارد

عقیق سـرخ از آتش نداشت واهـمه ای            کسی که کفو علی می شود جگر دارد

کـمـر به یـاری تـنـهـایـی عـلـی بـستـه            میان کـوچـه اگـر دست بر کـمـر دارد

سرعلی به سلامت چه باک از این سردرد            مــحــبــت ولــــی الله درد ســــر دارد

کسی که شهر سر سـفـرۀ قـنـوتش بود            چگونه دست به نفـرین قـوم بـردارد؟!

صــدا زد: "اشـهـد انَّ عـلـی ولـی الله"            ولی دریغ که این شهر گوش کر دارد

زمـان خـوردن حـق عــلـی و اولادش            سـقـیـفـه است و احـادیث معـتـبر دارد

سـقـیـفـه مکتب شیـطـانی خـلافـت بود            سیـاستـی که برایش عـلـی ضرر دارد

کنیزِ بیت عـلی خـاک را طلا می کرد            سقـیـفه را بنگر فـکر سیـم و زر دارد

اگر چه باغ فدک نعمت فراوان داشت            ولــی ولایت او بـیـشـتــر ثــمــر دارد

گرفت راه زنـی را به کوچه راهـزنی            در آن مـحـلـه که بسیار رهـگذر دارد

بگو به دشمن مـولا مرام ما این نیست            زمـان جـنـگ بـیـایـد اگـر هـنــر دارد

کشید و بـرد، زد و رفـت، من نمی دانم            حـسـن دقـیـق تـر از مـاجـرا خبر دارد

بگو به شعله: چه وقت دخیل بستن بود؟            هـنــوز چــادر او کــار بـا بـشـر دارد

بگو به میخ : که این کعبه را خراب نکن            غلاف کاش از این کار دست بر دارد

دهـان تــیـغ دودم را عجـیـب می بـندد            وصـیـتـی کـه عـلـی از پـیـامـبـر دارد

فدای محسن شش ماهه اش که زد فریاد            سـر نــدارد اگـر مــادرم، پــسـر دارد

به شعله سوخت پرو بال مـادر، اما نه            حسین هست، حسن هست، بال و پر دارد

اگر خـمـیـده عـلـی از نماز آیات است            در آسمان غـمـش هـالـه بر قـمـر دارد

شبانه گشت به دست ستـاره ها تـشیـیع            که مـاه الـفـت دیـریـنـه با سـحـر دارد

میان شعله دعـایش ظهـور مهـدی بود            کـه آه سـوخـتـگـان بـیـشتـر اثــر دارد

نــور بــا آیــنـه وقـتـی مـتـقــابـل بـاشـد           ذره کوچکتر از آن است که حائل باشد

نور، زهراست و آئینه علی، ذره کجاست           که در این بین فقط عاطل و باطل باشد

برترین خلقت دنیاست،‌عجب نیست اگر           که عـلـی نـیـز بـه زهـرا متـوسـل باشد

رو به قبله ست همه عمر، خدایا! غلط است           قبـلـه بـایـست به سمـتـش متـمـایل باشد

اگر این طرز نماز است که او می‌خواند           تـرس دارم که نـمـاز همه بـاطل بـاشـد

دل محال است ولی عقل دلش می‌خواهد           بیـن زهـرا و خـدا فـاصـلـه قـائـل بـاشد

یک نـفـر آمده در را به لـگـد می‌کـوبـد           پشت در باز هم ای کاش که سائل باشد

نیم رخ می‌شود، انگـار عـلی آمده است           ماه، دیگر به دلش نیست که کامل باشد